Dlaczego jedynym sposobem by zachować resztki autorytetu jest pozwalać zbuntowanemu trzylatkowi na prawie wszystko??? Doskonale wiem że i tak zrobi po swojemu. Pozostaje mi jedynie cieszyć się faktem że przyszedł się zapytać...

Przyszło mi kształtować czyjąś osobowość w momencie kiedy moja nie jest do końca ukształtowana. Od kiedy pamiętam musiałam być dorosła. Życie pisze różne życiorysy. Mój nie należy do tych najbardziej bajkowych. Jakoś zawsze było pod górkę. Głupia nadzieja, że kiedyś wreszcie musi zacząć się układać przeplatała się z buntem przeciwko p..... porządkowi tego świata. Łezka aż w oku się kręci kiedy słyszę opowiadania o idylli lat dziecięcych. Czy mój czas na dzieciństwo kiedyś nadejdzie?? A może przegapiłam go gdzieś po drodze??